zifirin içinde batmaya doğruyken

bedenimde

isanın yaralarını taşıyorum

beşi de gövdemde

o yaralandı

ben ise teslim oldum

o sustu hep

ben ise konuştum

dudaklardan dökülen son sözler

birer aldatmaca sadece

kendime ettiğim

bir yara da sende doğsun istedim

bendekilerin yanında

onunla birleşelim yine

hisset beni tekrardan diye

birleşiriz yine diye ummuştum belki de

sonra pişman oldum

bir yara da ben açtım kendime

tam ortasından

kocaman

kanadım sonra

sonuna kadar

keşke çıkarsaydım sen giderken

göğsümdeki haçı

tutuştursaydım eline 

ben yokken o olurdu yanında

konuşurdun onunla

anlatırdın ona her şeyi

bana anlatamıyorsan bile

ben de kucaklardım seni o vakit

tüm her şeyimle birlikte

bu kadar acı 

tek başına çekilcek şey değil

isa değiliz herhalde

havarisi de değiliz ki

bedenimizdeki beş yarayla

göğe yükselelim 

benim stigmatam sensin

olmadık yerde tekrar açılacak olan

beş adet yaramsın